Dag 6: een helse rit van 115km naar St. Piat

Na ons vertrek uit Hénonville, weken we enkele malen van de route af op zoek naar ontbijt, maar blijkbaar zijn er veel winkels in Frankrijk gesloten op maandagvoormiddag. Na lange tijd kwamen we aan in Us en daar ontmoetten we een Nederlands koppel, Jan en Annemie, en ook oude bekenden Paul en Lou. Deze laatste hadden ook nog niets gevonden om te eten. Jan en Annemie gaven ons een deel van hun rozijnenkoeken, zo zie je maar dat echte pelgrims delen onder elkaar :) Paul en Lou boden ons ook nog thee en koffie aan. In Vigny vonden we een bakker waar we 4 belegde broodjes, 4 croissants en 4 blikjes cola gekocht hebben, aangezien onze honger nog niet echt gestild was! Opnieuw kwamen we de Paul en Lou tegen, waar we samen op een bankje bij de kerk gegeten hebben. Na enkele klimmetjes, moesten we schuilen voor een stevige onweersbui. Toen deze voorbij was, zijn we verder gereden naar Orgerus om in een Renault-garage Laurents slot te vermaken. Bij deze nogmaals bewezen dat de All Keep alleen maar brol verkoopt! In de late namiddag probeerden we een slaapplaats te regelen, maar dat was een helse opdracht. De gîte die ons boekje voorstelde, bleek niet te bestaan. Ondertussen gebeld naar een B&B, maar deze was ook volzet. De volgende gîte lag in St. Piat, maar dat was nog zo’n dikke 20 km rijden. Het was toen al half zeven, wat echt al laat was. We zijn gewoon blijven rijden tot in St. Piat, waar we de gîte weer niet vonden. Een vriendelijke vrouw van de superette heeft dan voor ons gebeld naar deze gîte, maar blijkbaar was er geen plaats meer voor ons. De moed zonk ons een beetje in de schoenen. Uiteindelijk was er zo’n 10km verder wel een B&B waar er wel plaats was voor ons. Toen we wilden vertrekken, begon het opnieuw te regenen, maar gelukkig snelde de vrouw van de superette ons toe met het heuglijk nieuws dat er toch nog plaats was in de gîte in St. Piat. Eigen koelkast, badkamer, wasmachine, … we werden beloond, wat wel mocht na zo’n zware dag!
Een rottweiler bracht de volgende morgen meteen leven in de brouwerij: hij zag in Laurent wel een lekker hapje, maar kon gelukkig slechts zijn tanden zetten in Laurents kont. Blijkbaar vinden ze een leiband in Frankrijk niet echt nodig, dus af en toe worden we wel achtervolgd door één of andere hond.